heeft het normale leven zich hervat.
De dagen in Limburg waren fijn, al deed het mij pijn aan het hart om te zien hoe mijn moeder lijdt onder haar ziekte (Parkinson). Gelukkig wordt zij nu goed verzorgt door allerlei behulpzame mensen, waaronder haar man Wiel, mijn zus Suzan de mensen van het revalidatiecentrum en andere familieleden: ik weet- zij is in goede handen.
Via mijn correspondenten in het Zuiden blijf ik op de hoogte van haar toestand.
Hopenlijk doen een goede check-up en een herbeoordeling van haar medicijnen haar situatie voordelig veranderen.
Roermond was als vanouds, al was ik voor het eerst in het grote outletcentrum aldaar.
De kwaliteit van de winkels verbaasde mij, zo veel beter als het centrum hier in het Noorden. Buurland Duitsland is daar zeker ook debet aan.
Naomi is haar niersteen kwijt, maar haar huis nog niet.
Freek en Richard zijn weer in Israël, Baruch is er nog steeds.
Ook hebben we alweer gezellig gekaart met Ely en Jan.
Van de herkeuring de WAO betreffende, kreeg ik een bericht dat alles bij het oude blijft, ik kan wel nog in beroep tegen de uitslag, maar of dat loont?......
Gelukkig nadert de lente: kunnen we weer het balkon inrichten voor een zonnetje en een uitzicht op de planten.
Straks weer even naar de bieb om de voorraad leesvoer op peil te brengen.
Voor nu de groetjes, Ron.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten