Life as usual

De hond is weg, opgehaald door haar bazin.
Er is wederom een kaartje gelegd in de middaguren door Baruch en mijnwederhelft.
Buurman is geholpen met een paar computerproblemen, evenals Lydia.
Marianne heeft al aan de lunch aangezeten, ditmaal tot ons gekomen met behulp van haar nieuwe scootmobiel.
Via diverse correspondenten uit het Zuiden ben ik op de hoogte gebracht van de laatste familiaire zaken. Zo had Mien een weekendje vrij van het revalidatiegebeuren, had Karin een lang gesprek met Sonja, heeft Suzan bijna vakantie en zag ik Marco, Kitty en Bert in de Messenger verschijnen.
Omdat ik niet met iedereen gelijk kan spreken, stelt het me al tevree als ik weet dat men er nog is. Dat praten komt dan nog wel. Alhoewel ik middels dit gebeuren ook praat, al is dit meer een monoloog.

De woonkamer lijkt langzamerhand op een ziekenboeg: de helft is ingetaped- plinten, stopcontacten, deurposten en raamkozijnen voelen zich al beter in hun beschermende laagje afplaktape. Benieuwd wanneer de kwasten beginnen.

Intussen ook al haast elke camerawinkel in Amsterdam Zuid en Centrum binnengelopen
om een vervangende batterij voor ons nieuwe fototoestel te kopen. Laat ie nou niet te krijgen zijn, althans dat zeggen de verkopers: geef het maar op, is hun advies.
Maar wij zijn niet zo van dat opgeverige. Dus wordt vervolgd.

Groet Ron

in between

In plaats van

dinsdag is het toch woensdagavond geworden als ik deze woorden schrijf.
We waren in Meaux bij Parijs van het weekend, een hondje afhalen.
Zijn we gelijk twee nachten blijven slapen bij Eli en Jan op de boot.
Het weer was warm, het stadje klein maar fijn, de mensen gastvrij en de hond blij.
Nu logeert ze bij ons tot zaterdag en dan terug naar Roermond.
Eindelijk kunnen we een beetje tot ons zelf komen en de normale gang van zaken hervatten.
Zodra de tijd het even toelaat maak ik weer een filmje van alle lichtzinnigheden die ik mocht ontvangen tijdens onze vakantie.
Er circuleren geruchten dat er iemand in dit huis de woonkamer wil witten.
Veel zin heb ik er niet in, maar ja.....het wordt langzamerhand toch een beetje een bruine kroeg.....dus....

Groet Ron.

back home again

is er eerst weer al die was.
Nu na 4 machines en een volle koelkast, zijn we weer klaar voor de normale gang van zaken. Mijn correspondente uit het Zuiden heeft mij op de hoogte gebracht van allelei gebeurtenissen tijdens onze afwezigheid. Iedereen die het aangaat steek ik bij deze een hart onder de riem.
Ons oude fototoestel is definitief naar de knoppen, dat wordt winkelen voor een nieuw.
Wel op het geheugenkaartje nog de allereerste foto's teruggevonden. Hier zijn er een paar:



De datum in de foto's klopt niet, let daar dus maar niet op.

Dit weekend zijn wij wederom even in een ander buitenland, maar daarover komende dinsdag meer.

Tot dan, groet Ron.

Morgen

om deze tijd dat ik dit stukje schrijf zijn we alweer thuis in Amsterdam.
Het waren drie zalige weken, oke, de hitte was voor mij even wennen, maar voor de rest was het zeer fijn. Het zal wel afvallen worden daar in mijn moederland, want volgens mij zijn er wel enkele kilootjes bij gekomen.
Dat kan ook niet anders met al dat lekkere gevarieerde eten hier. En iedereen wil je volstoppen. Waar je ook komt: meteen staan er borden op tafel en schalen vol met heerlijkheden. Of je eet in een restaurant en dan moet inderdaad alles op wat op tafel verschijnt. Net als gisteravond. Op invitatie van Freek en Richard dineerden we in een bekend restaurant in het oude Jaffo. Meer foto's op: http://ronsarton.spaces.live.com

Hebben we ook kennis gemaakt met Dan, een welbespraakte vriend van onze gastheren van die avond. Natuurlijk vlogen de herinneringen uit het verleden over de tafel heen en weer. Met een drankje en een hapje vliegt de tijd dan ook snel om, maar na afloop waren er toch nog even een paar minuten om huize Kaspi binnen te vallen en ook van hem alvast afscheid te nemen.
Straks is het koffers pakken en nog een laatste etentje buiten de deur. Of er uberhaupt geslapen wordt vanacht ?......
Morgenvroeg tegen zessen moeten we al op het vliegveld zijn en om kwart voor acht(lokale tijd) gaat de reuzevogel de lucht in.
Zo tegen twaalven zullen we Schiphol zien, en moeten de jassen weer aan.
Het was mooi zo,

groet Ron.

de laatste vakantiedagen

zijn aangebroken.
Snik, snik: we moeten ons opmaken voor de terugreis.
Het is nu maandagmiddag en ik ben net terug van het strand en een lekkere zeeduik.
De andere twee liggen nog te bakken, maar voor mij waren twee uurtjes voldoende.
Het zeezout heb ik net afgespoeld en ben nu in afwachting van de rest van de dag.
Zondag na het strandbezoek en het middagdutje kregen we in de avonduren nog bezoek van Richard en Freek. Eerder die dag arriveerden zij voor een verblijf van zo'n kleine drie weken. Het werd een gezellig weerzien en maandagavond zijn wij uitgenodigd voor een avondmaaltijd op een terras van een bekend restaurant in het Oude Jaffa.
Voor nu even de groetjes Ron.

geen strand

werd het dus zaterdag. In plaats daarvan een wandeling door het "oude" Tel Aviv en een lunch op een bekend terras aldaar. De wijk heet Neve Tsedek, met vele kleine smalle straatjes tegen de achtergrond van het moderne Tel Aviv, en de plek Suzanne Dellal, wat staat voor de naam van het dansinstituut. Ditmaal waren we uitgenodigd door Judith en Yoram.
Het was fijn, gezellig en lekker. En warm.

Na het schoonheidsslaapje, 's-avonds wederom een wandeling langs het strand, ditmaal in het noorden van de stad. Meelopers waren Baruch en Levana en Asher. Er is daar een enorme concentratie van restaurants, bars, theaters, disco's en promenades. Heel hip allemaal. En natuurlijk hartstikke druk tot in de late uurtjes. Een hapje en een drankje besloten aldus deze zaterdag.
Het is nu zondagmorgen en de gastheren zijn naar hun werk. Wij nippen aan onze eerste koffies van de dag en maken ons op voor het strand.

zaterdagochtend

werd ik pas om 8 uur wakker en in de woonkamer hoor ik al enig gemompel van de anderen. De zege van Oranje was geloof ik een soort slaappil. Daarbij was er gisteravond laat nog bezoek uit Amerika: Eddy's broer viel na het elfde uur nog binnen.
's-Middags waren we bij Kaspi te gast geweest, die samen met Sjlomie uit Ashdod een heerlijk lunchbuffet(?-het was tussen 3 en 5 uur)in elkaar had geflanst. Er waren ook nog een paar andere gasten. Het eten was te veel om op te noemen: nadien barsten we zowat uitelkaar. Er werd afgewassen door gastheren:

Zo tegen zessen liepen we met Sjmulik op naar huis, met een tussenstop bij hem thuis. Van daar namen we een taxi, onze voeten konden ons gewicht niet meer meetorsen.
Na een dutje bleven we gezellig thuis, in afwachting van het jonge broertje uit de States. Tussendoor was er weer eten (Joshua had in de ochtend gevulde courgettes gemaakt) met meloen na.
De avond ervoor hebben we tot na enen op een terras aan het strand gezeten en gekletst met enkele bekenden, die we al ontmoet hadden op de party enkele dagen eerder.
Gisteren was er trouwens geen stranddag, er werd gepoetst in huis en wij hielpen een handje mee. Alles moest schoon voor de sjabbat(vandaag).
Wat we vandaag gaan doen weet ik nog niet, de bedoeling was strand, maar of dat nog lukt: het is al 09.45 en de helft slaapt nog en na twaalven ga ik echt niet meer.
Maar jullie zullen het nog lezen.
Groetjes Ron.

donderdagmiddag,

het loopt nu tegen enen.
Een frisse douche heeft al de zeegeuren van mijn lijf gespoeld.
Woensdag kwamen de anderen inderdaad met tassen vol terug: kleding, souveniers en etenswaren. Er werd weer gezellig gegeten en er viel nog een bezoeker binnen, die ons allen met zijn verhaaltjes vermaakte. Er kwam geen einde aan allerlei anecdotes uit het vroegere artiestenleven van deze en gene, totdat we hem practisch de deur uit zetten omdat de slaaptijd aangebroken was. Onze gastheren moesten immers om 06.00uur weer op om hun centjes te verdienen. En passent kreeg Naomi bij het checken van haar email ook nog een goed bericht: de verzekering vergoedt al haar waterschade die veroorzaakt was door de lekkage van haar waterbed.
Vanmorgen dus alweer naar het strand geweest en vanavond gaan we hoogstwaarschijnlijk een soort van kroegentochtje maken. Dat verslag volgt een volgende keer. Groetjes van allemaal.

dinsdagochtend

het zonnetje schijnt weer en het is zo'n 10 graden kouder dan gisteren.
Maar gisteren was het dan ook extreem warm: zo rond de 40 graden.
Daarom ging het tripje naar de Dode Zee niet door. We bleven in de buurt: naar een strandcafe in Natanya en daarna humus en falafel en een gegrilde spies bij een Turks-Arabisch eettentje in Jaffa. Heerlijk was het en dat om half vier 's-middags.
Thuis eerst iedereen onder de douche en toen het verlate middagdutje.
's-Avonds alleen meloen met kaas gegeten en ik ook een stukje chocoladetaart.......
Op de radio het voetbal geluisterd en toen naar bed.
Dinsdag het regulaire strandrondje en 's-avonds een theater bezocht.
"Driving Miss Daisy" was de moeite alleszins waard. Het verhaal was makkelijk te volgen(de film had ik al eens gezien) en de hoofdrolspeelster was subliem.



Na het toneel lekker thuis gegeten en op tijd naar bed, want de helft van de aanwezigen aan tafel sukkelden langzaam weg naar dromenland.
Woensdagochtend vereerde ik de strandtent met mijn zoveelste bezoek(de zee was zeer woest en niemand mocht ver het water in vandaag)
en de andere twee gingen op koopjesjacht. Benieuwd met wat ze thuis komen.
Groet Ron.

PS de datums boven de berichten zijn de dag dat ik het betreffende bericht begon.

maandagochtend

is het nu, een feestdag hier (Shavuot) en de rest ligt nog te slapen. Als het gaat zoals afgesproken gaan we vandaag naar de Dode Zee.
Zondag waren we eerst naar het strand, alwaar de ober mijn bestelling al weet uit te spreken voor ik goed en wel in mijn stoel val. Dubbele koffie verkeerd en een flesje bronwater. Ze kennen mij al.
Zondagavond waren we rond 18.00 uitgenodigd bij Levana in Risjon le Zion voor gebak met.....

Het werd een gezellige reunie met allerlei familieleden die we nog niet gezien hadden. Zo was er ook Gabi uit America, die ikzelf nog ken als klein jochie - nu volwassen vent van 38 met 3 dochters- een broertje van Levana en Hannah was er, een dochter van de zus van Lucy(=zus van Joshua's vader). Verder waren er diverse telefoontjes uit het verre America, vooral omdat het ook een feestdag was en iedereen wist dat we in Risjon zouden zijn.

Zo tegen tienen waren we weer terug, alwaar de avondmaaltijd al klaar stond( Eddy was thuis gebleven).
Het zonnetje schijnt al lekker en nu om 07.30 ga ik mijn tweede koffie maken, in de hoop dat de rest besluit op te staan zodat we de Dode Zee snel een beetje kunnen verlevendigen. Maar hierover later meer.
Groet Ron.

art

zaterdagochtend

was er geen strand doch dat deerde niet. In de kleine ochtenduren, terwijl iedereen langzaam wakker wordt en men een voor een de keuken inschuifelt voor het eerste kopje koffie van de dag, zit ik in de bijkamer lekker dit weblog bij te houden en de foto's van de camera naar de laptop te transporteren. De camera is van onze gastheren, doch van een ander type dan de onze, dit maakt dat de flashdisks niet overeenkomen en dat ik de foto's van de eerste dagen pas kan bekijken als ik weer thuis ben, die zitten nl nog in de kapotte camera.
Nagenietend van het feest van zaterdagavond, waarvan hieronder een paar indrukken,



en als iedereen weer opgeknapt is van de party van vrijdagavond, besluiten we rond 13.00 uur om naar het noorden te rijden en een paar idylische plekjes van Israel te bezoeken.
Zo komen we eerst in Zichron Jacob een oude historische nederzetting op een heuvelkam. Waar tegenwoordig een soort openluchtmuseum bevolkt wordt door vele artistieke lieden en winkeltjes en cafeetjes het dorpse karakter bepalen. Het uitzicht is geweldig.



Daarna volgt Ein Hod, een kunstenaarskolonie, waar men de kunst in levende lijve kan aanschouwen. Vele ateliers en kleien minimuseumpjes en openluchtbeeldentuinen maken dit dorpje tot een ware lust voor het oog. De natuur is prachtig, de uitzichten groots en geweldig en de sfeer welhaast feeeriek.




Nu is het al weer 09.30, in de woonkamer hoor ik de gebruikelijke ochtengeluiden van de anderen en ga ik mij klaarmaken voor een paar boodschappen en het strand.
Groet Ron.

vrijdagmiddag

op een terras bij ons gastverblijf om de hoek, hebben we enkele uurtje mogen genieten van een bont spektakel. De "Gay Parade" trok voor onze ogen voorbij.
Enkele indrukken:






Na het avoneten op een terras in de buurt( waar ik een kipschnitzel ter grootte van een dinerbord verorberde), volgde nog de party thuis, die tot na tweeen 's-nachts duurde. Foto's hiervan volgen nog.
Nu, zaterdagochtend, wordt iedereen langzaam en versuft wakker en wacht ik de gebeurtenissen van de dag af.
Groet Ron.

woensdagochtend

toog ik weer strandwaarts, terwijl Joshua en zijn zus dingen geregeld hebben op het gemeentehuis. Na de siesta mochten we Eddy's kookkunsten ervaren en hadden een gezellige avond thuis. Kortom een rustige dag.
Donderdagochtend lag ik weer op mijn favoriete strand, of eigenlijk zat ik.

Na twee hoofdstukken uit mijn meegebrachte spannende literaire thriller (whatever that means) en een grote koffie verkeerd met een flesje water toog ik huiswaarts voor een frisse douche. Klaar voor een bezoek aan diverse overleden familieleden van mijn echtgenoot.
Na het betreffende bezoek waren we te gast bij tante Lucy, een zusje van Joshua's vader, die inmiddels al 81 jaar is.

Zij en haar man genieten van hun oude dag en reizen vaker op en neer naar Los Angeles waar 2 van hun kinderen wonen. Vorig jaar logeerden zij ook een week bij ons in Amsterdam.
's-Avonds besloten een verlate siesta en daarna nog een middernachtelijke wandeling over de boulevard langs het strand de lange dag.
Vandaag is het vrijdagochtend, het begin van het weekend en onze gastheren trakteren on vanavond op een welkomsparty met een flink aantal gasten en een buffet.
Tevens beweegt zich vanmiddag de "gay-parade" door de stad. Of we gaan kijken weet ik nog niet. Eerst naar het strand.
Groet Ron.

maandagochtend

waren we de eerste keer in zee, nadat we de avond ervoor nog watermeloen met griekse kaas hadden genuttigd in een lounge bar aan het strand.
Het strand van Tel Aviv is prachtig met evenveel luxe als de Cote d'Azur.
Ondergetekende had natuurlijk een plekje onder de parasol op het terras, maar was wel als eerste in het water. Omdat het de eerste keer was hielden we het na een kleine 2 uurtjes voor gezien. Er werd een stevig ontbijt verorberd op een terras onderweg naar huis voor een kleine siesta. Een dag eerder werden we ook al getrakteerd (door Mosje) op een enorm ontbijt op een terras.
Inmiddels ben ik ook in het bezit van een nieuw paar sandalen, in een wel heel opvallende uitvoering.

Na het verorberen van een flinke entrecote thuis bij Gaby en Eddy, genoten we nog na op een terras in de buurt met een drankje en een fruitig hapje, waar we ook enkele bekende extravaganzaas ontmoeten.Zie filmpje hieronder.

Dinsdagochtend was weer gereserveerd voor het strand, ditmaal en half uurtje langer.
Vooraf bestormden we nog een bankgebouw, alwaar we een goede vriendin(Judith) overvielen met onze aanwezigheid in den lande. We zullen elkaar later nogmaals treffen.
Na het strand verorberden we een flink aantal " boreka's" (een soort gevulde croissonts) en deden weer een dutje thuis.
's-Avonds werden we door Smulik getrakteerd op "Barbunas", een lokale visspecialiteit, op een terras midden in de stad. Er zaten zo'n 8 personen aan tafel, waaronder ook Baruch uit A'dam. Thuis genoten we allemaal nog na met een drankje en een hapje totdat iedereen weer huiswaarts toog en we het bed opzochten.

Groet Ron. Word vervolgd.