Er is wederom een kaartje gelegd in de middaguren door Baruch en mijnwederhelft.
Buurman is geholpen met een paar computerproblemen, evenals Lydia.
Marianne heeft al aan de lunch aangezeten, ditmaal tot ons gekomen met behulp van haar nieuwe scootmobiel.
Via diverse correspondenten uit het Zuiden ben ik op de hoogte gebracht van de laatste familiaire zaken. Zo had Mien een weekendje vrij van het revalidatiegebeuren, had Karin een lang gesprek met Sonja, heeft Suzan bijna vakantie en zag ik Marco, Kitty en Bert in de Messenger verschijnen.
Omdat ik niet met iedereen gelijk kan spreken, stelt het me al tevree als ik weet dat men er nog is. Dat praten komt dan nog wel. Alhoewel ik middels dit gebeuren ook praat, al is dit meer een monoloog.
De woonkamer lijkt langzamerhand op een ziekenboeg: de helft is ingetaped- plinten, stopcontacten, deurposten en raamkozijnen voelen zich al beter in hun beschermende laagje afplaktape. Benieuwd wanneer de kwasten beginnen.
Intussen ook al haast elke camerawinkel in Amsterdam Zuid en Centrum binnengelopen
om een vervangende batterij voor ons nieuwe fototoestel te kopen. Laat ie nou niet te krijgen zijn, althans dat zeggen de verkopers: geef het maar op, is hun advies.
Maar wij zijn niet zo van dat opgeverige. Dus wordt vervolgd.
Groet Ron
Geen opmerkingen:
Een reactie posten